Jedyną szansą na przetrwanie do sędziwego wieku chorując na SM jest dobre leczenie. Właśnie dlatego mogą pomóc większej ilości osób cierpiących na tą chorobę powstrzymać jej postępowanie.Leczenie SM
Leczenie stwardnienia rozsianego nie jest w 100% skuteczne. Tak jak i w przypadku wielu innych chorób, z którymi trzeba nauczyć się żyć. Współczesna medycyna nie zna jeszcze skutecznej metody leczenia stwardnienia rozsianego, które pozwoliłoby pokonać tą chorobę. Istnieje jednak wiele metod radzenia sobie z jej objawami, pozwalając je zmniejszyć, a nawet zahamować postęp choroby.
Pomimo, ze Sm nie jest uleczalne, to nigdy nie powinniśmy rezygnować z prób jego wyleczenia, liczne terapie mogą pomóc nam poradzić sobie z chorobą. Może trafimy na lek, który dla ans będzie działał najlepiej o pozwoli nam cieszyć się życiem, mimo tej choroby. Nie powinniśmy porzucać prób leczenia, ani żadnej terapii, ponieważ może kiedyś ta choroba stanie się w pełni uleczalna, a do tego czasu warto walczyć o każdą poprawę.
Czym leczyć SM?
Skutecznych metod leczenia SM jest kilka i należą do nich między innymi interferony, które uznawane są za najskuteczniejszą dzisiaj metodę leczenia objawowego tej choroby. Interferon beta jest obecnie stosowany w Europie oraz Japonii, gdzie pomaga setkom pacjentów powstrzymać rozwój choroby.
Leczenie w ramach programu NFZ trwa dwa, trzy lata, po tym czasie należy samemu opłacać 100% ceny leków. To samo tyczy się osób powyżej 40 roku życia, leki dla takich chorych nie są refundowane.
Kto jest w grupie ryzyka zachorowania na SM
Stwardnienie rozsiane to choroba, któa może dotknąć każdego, bez względu na wiek, płeć czy pochodzenie. Przyczyna choroby nie jest do końca znana, ale są różne spekulacje i podejrzenia, ale póki co nie ma jasnej przyczyny zachorowania na SM. Na tę chorobę w największym grupie ryzyka są kobiety, oraz osoby, które miały niedobory witaminy D w okresie młodości.
Średnio od 2 do 150 na 100 000 populacji może paść ofiarą tej autoimmunologicznej choroby. Nie każdy jej przebieg jest gwałtowny, ale zazwyczaj jest bardzo rozproszony po całym organizmie, stąd też nazwa stwardnienie rozsiane.